Μπορώ να κάνω τα πάντα.... σκέφτηκε...

Σκυφτός πάντα ο Μπομπ περπατούσε κυκλικά στην αυλή που δεν είχε.. Σκεπτόμενος πως θα μπορούσε να κατασκευάσει μια αυλή. ‘Έναν κήπο με τα δικά του λουλούδια και τα δικά του μονοπάτια.. Μόνο που οι σκέψεις του διακόπτονταν συνέχεια από άλλες σαν εμπόδια που πηδάνε οι αθλητές στο Στίβο.. Σκέψεις όπως: «Τα λουλούδια δεν μπορούν να είναι κανενός..»

Αφαιρετική σκέψη…

Ο Μπομπ ξαναπερπάτησε.. αυτή τη φορά σε ένα πεζοδρόμιο γεμάτο παρκαρισμένα αυτοκίνητα και προσπαθούσε να κάνει ελιγμούς. Μέχρι που του ήρθε η ιδέα πως από τον δρόμο θα πήγαινε πιο άνετα. Κατάλαβε όμως πως δεν μπορούσε να μετρήσει κουτάκια όπως στο πεζοδρόμιο ούτε να νιώσει τις γραμμές τους.. Τον χτύπησε αυτοκίνητο… ξανά.

Δύναμη…

Αυτό το νοσοκομείο ήταν περίεργο αλλά μύριζε όπως όλα τα άλλα. Είδε ζωγραφισμένους τοίχους. Ζωγραφιές σαν τις δικές του! Χάρηκε… Συνειδητοποίησε γρήγορα όμως πως ήταν τραυματισμένος.

Ένας καθρέπτης τον βοήθησε να καταλάβει πως αυτός ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος γι’ αυτόν..

Ο ειδικός κήπος! Φτιαγμένος στα μέτρα του.. ένας κήπος όπου θα μπορούν να παίζουν και άλλοι σαν τον Μπομπ. Τα άκρως επικίνδυνα πεζοδρόμια με τα άκρως επικίνδυνα παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω τους.. Όλα ήταν εναντίον του, σκέφτηκε. Αλλά και αυτές οι σκέψεις πάλι διακόπηκαν από τους ήχους που κάνανε τα χελιδόνια από τις φωλιές τους δίπλα στο παράθυρο του.

«Πότε θα ξαναπερπατήσω;»…  

Το περπάτημα για έναν ανάπηρο πιτσιρίκο θα είναι πάντα δύσκολο…    

Αλλά η “δυσκολία” αυτή είναι που έκανε τον Μπομπ έναν από τους μεγαλύτερους  σχεδιαστές.

Ο Μπομπ επινόησε κατασκευές και εργαλεία για την βοήθεια ατόμων με ειδικές ανάγκες..

Σχεδίασε το μέλλον όπως το έβλεπε..

 Το παραπάνω κείμενο θα μπορούσε να είναι ένα ξεκίνημα βιβλίου...Αρκεί όμως..